'A primma nnammurata

Trent'anne so' passate 'a chella sera
quanno 'o destino, quase pe' dispietto,
mettette fine a chella primmavera
lascianneme 'o dulore dinto 'o pietto.

Tenevo na guagliona a piazza Dante,
Margherita, 'o nomme 'e na reggina:
na piccerella cu nu sguardo 'e santa,
cull'uocchie nire e'llabbra curalline.

N'ammore nato sotto a dduje balcune,
dinte a nu vico chine 'e panne stise,
addo na lenza 'e sole è na furtuna,
pe' cchi nun tene niente è 'o paravise!

Era 'a stagione 'e tutte 'e nnammurate,
'o tiempe c'ammaturano 'e cerase:
quanta suspire e sguarde appassiunate,
arete 'e llastre scure 'e chella casa...

Io ero studentiello, nu guaglione,
essa cuséva a casa 'e na maestrina
po l'aspettavo sotto a nu' purtone
e ma purtave abbasce Margellina.

Eramo felici comme dduje cardilli,
'a vocca soja sapeva d'acqua 'e mare,
io le passave 'e mmane dint' 'e capille
e nun penzave a nu destino amaro...

Fui na passiona breve, comme nu respiro,
pe' colpa 'e nu malanno all'impruvvise:
st'ammore dette l'urdemo suspiro
e addó Signore jette m'paravise...

Mó che capille se so' fatte janche,
e 'o friddo d''a vernata è cchiù vicino,
nu brivido me piglia 'e 'ccarne stanche
e m'arricorde 'e chella signurina.

È vvote 'a veco pure dinte 'o scuro,
cu'aniello 'o dito e cu 'o vestito 'e sposa:
na' sufferenza doce, na' tortura,
pe' chistu core ca nunn'arreposa...