Aotùn..

quel roš de 'n ciaresàr spanì dal sol
su 'n mèz a 'n s'ciàp de témbei 'ncolorìdi
el me mpienìs el cör, de colp, 'mbombì
da 'n fior lilà che ride arènt a 'n peç

e tut le föie gialde de biancàra
mišiade col šaór, pom da la rösa
par gocie de 'n pitór, con gió 'n bicér
apena scampà för dal vòlt de cà

muréti, fràone, tóvi e na scaléta
postada pròpi lì su 'n de 'n peràr
che 'l spèta cèt, soliènt, che i lo descàrghia
con le sò föie negre, 'n de 'n cantón

sintéri su 'n de 'l mont, chìpe sinzére
e 'n ram, mé de maìstro ai mè penséri
che 'l ciùta för de sò 'n trà qoéle sféše
par farse spizegàr, se 'l vös sagiàr

lì 'ntorn porèti i làresi i sghigògna
tegnèndose bèi strùchi su 'n de 'l sgrèben
entant che 'l vènt el sòna co le föie
le sò canzon par nar còntra l'invèrn

m'ài dit entra de mì vardando 'l bosch
sentèndome sdrélà da 'sto sušùr
"el par si tant selvadech, 'nrapolà,
che podrìa dir che 'l fuš 'ncalmà de sò"